Te prometo que estaba ahí.
Estaba sentada, mirando nada. Pero creo que se ha cansado. De mirar, investigar por ahí. Buscar algo, alguna pista.
Se ha cansado y se ha ido.
Supongo que a otro banco. A otro lugar, para mirar desde otro ángulo, no sea que se le haya escapado algo.
No para. No sabe parar. A veces la he oido gritar en su habitación, enfadada con el mundo. Pero luego sale de ella como si no hubiera pasado nada.
Sonríe mientras analiza palabras. Y busca más allá de las letras que las componen; busca en ellas imágenes, sensaciones.
Cruza sus piernas y actúa con timidez. Se muerde las uñas, cambia de posición y sigue mirando el suelo, la línea del horizonte o las nubes. Siempre con timidez.
Tiene la manía de dejar su mirada en el rostro, observando recobecos y colores. La manía de organizar, de planear, de perfeccionar.
Una Inquietud relajada viste su ser inseguro y su ajetreada mente no la deja descansar. A veces luce y, alegre, se suelta el pelo, otras veces se enfada y llora en silencio pataleando en contra de sus sentimientos. Sentimientos...creo que conoce más de 1.000. Es culta e inteligente. Despistada. Soñadora; se ilusiona y redacta historias de amor. Vive a pasos de caracol, deteniendose en cada cosa que ve. Se instala y disfruta del aire, de las olas y del sol.
viernes, 27 de mayo de 2011
Old times.
Puedo absorber cada milímetro de tu cuerpo con una mirada; refugiarme tras tu pelo y esconder mis sentidos, para no condenarme a no poder tenerte. Ahora te toca y tiras. Y mi me duele perseguirte sabiendo que no llegaré a tocarte, que no llegaré a esa casilla que te haga volver a casa.
A casa...Allí te estaría esperando...para, probablemente, la velada más sincera y cálida de mis días.
A casa...Allí te estaría esperando...para, probablemente, la velada más sincera y cálida de mis días.
jueves, 5 de mayo de 2011
[Quiero estar lejos de allí]

Parece que la lunática está trasmutando. Claro, cómo no lo iba a hacer si ha llegado a un punto de encontrarse con todas las puertas cerradas en su puta nariz pecosa. Se ha quedado atrapada en su cuarto escupiendo injurias y trepando por las paredes mientras se dejaba las pocas uñas incrustadas en el triste tabique blanco. Todo por la inmensa rabia que tiene hacia ella misma. Un odio a sí misma que tiene su origen fuera de su propia habitación. Su mente se comprime al igual que su puño se cierra. Y los mismos golpes que da a la mesa rebotan en su cabeza con fuerza. Pero ya no aguanta más. Y quiere salir, quiere salir de allí con la cabeza alta. Quiere ahogar esa pena que hacía mucho tiempo que no sentía y lo quiere hacer ya. Quiere su fuerza de vuelta. Quiere su estabilidad. Y por eso está en plena metamorfosis. Se está vistiendo con otros colores, y con su mejor sonrisa y está desplegando de nuevo sus alas. Quiere abrir la puerta ahora.
Se siente preparada para volar.
miércoles, 20 de abril de 2011
martes, 19 de abril de 2011
Me tengo que hacer a la idea...
Qué celos más celosos de tu vida. Porque mi objetivo desde que te conocí era entrar de lleno en tu vida. Ser tu centro. Maldita lunática. Qué celos más celosos de todo aquel que pueda respirar tu aire, de todo aquel que te haga sentir mejor que yo, de todo aquel que te pueda hacer reir más que yo. De todo. Celosa de los celos más locos que he sentido nunca. Y os juro que me intento reprimir al máximo. Me pongo capas y capas para disimularlo. Pero estos sentimientos son más fuertes y me presionan tanto que me salen por cada poro de mi piel, y me hacen cambiar hasta la cara. Y mira que siempre quise ser actriz. Pues no puedo desempeñar otro papel que el de loca celosa. Enamorada se queda corto. Enloquecida. Sólo te quería para mi. Y sigo queriéndote sólo para mi. Pero ya no puedo hacer nada. Y tengo celos de tu vida. Porque creo que te estás encontrando a ti mismo. Estás viviendo como tú siempre has querido. Estás haciendo planes en los que ya no tengo cabida yo. Y qué celos...Y tengo que aceptar que no quieres estar conmigo. Aunque, después de todo, me sigues. Porque cuando más intento alejarme de ti, más vienes. Vienes y vuelvo a caer. Y no concibo mi vida sin ti, pero cómo quisiera que supieses que me la estás amargando. Espero algún día dejar de sentir esto, pero mi esperanza se esfuma. Llevo ya mucho tiempo y esta mierda no se acaba. No parece terminar nunca. Eres la persona que más me importa en el mundo. Con la que quisiera estar todos los días de mi vida. Todos. No te dejaría ni un minuto. Porque te necesito. No sé como te has podido clavar de esta manera en mi. Una espina que no me quitaré nunca. Lo sé. Pueden pasar los años y no importará, porque no podré olvidarte. Si tú supieras...Si yo tuviera el valor de decirte más de lo que ya sabes, o puedas imaginar. Pero no puedo obligarte a que me quieras.
Y me tengo que ir haciendo a la idea...
Y me tengo que ir haciendo a la idea...
Intensa Lucha
Sigo en una intensa lucha, una constante batalla por encontrarme bien conmigo misma sin necesidad de escuchar alagos, o de ser el centro de atención. Sigo intentando encontrar una seguridad de acero que me permita dar pasos con total confianza en mí misma. Porque quiero que me sobren motivos para encontrarme bien. Pero tengo un grave problema. Aunque no me reprimo en ningún momento en lo que quiero decir o en lo que quiero hacer, a veces pienso demasiado en cómo debo ser. Porque quiero alcanzar una armonía y estabilidad con el entorno y demostrar mi valía. Que entra en contradicción con mi objetivo principal: encontrarme bien conmigo misma siendo yo misma. Pero últimamente parece que esté viviendo una serie de paranoias ilimitadas. Supongo que es todo. Tampoco se puede pretender vivir bien siendo ajeno a lo que te pasa. Si bien puedes disimularlo, pero no puedes evitar que te afecte. Entonces me pregunto qué hacer para alcanzar mi objetivo. Porque a mi siempre me ha dado igual lo que digan los demás, cómo me miren, cómo caigo o dejo de caer. Pero he de reconocer que es un sentimiento muy gratificante ser el punto de mira y que te conozcan por x motivos. Y creo que a todo el mundo le gustaría sentirlo. Porque te levanta la moral, la autoestima. Y me cuesta reconocerlo porque de nuevo entra en contradicción con lo que yo siempre he sido -o he creído ser-.
Y un día me despierto sintiendo que me voy a comer el mundo y me acuesto desilusionada. Porque no he alcanzado el grado de satisfacción que me fije como objetivo a las 8 de la mañana.
Porque esto va a días, y giro más que una puta noria. Entonces no sé cómo llevar mi vida. Así que la solución que le doy a este problema es no pensar. Es dejarme llevar por la corriente del tiempo, que dicen que todo cura. Espero que me cure esta locura.
Y un día me despierto sintiendo que me voy a comer el mundo y me acuesto desilusionada. Porque no he alcanzado el grado de satisfacción que me fije como objetivo a las 8 de la mañana.
Porque esto va a días, y giro más que una puta noria. Entonces no sé cómo llevar mi vida. Así que la solución que le doy a este problema es no pensar. Es dejarme llevar por la corriente del tiempo, que dicen que todo cura. Espero que me cure esta locura.
martes, 23 de noviembre de 2010
!
Parleu-li de lògica a l'amor! L'amor es un sentiment que no vol cap relació amb aquesta sàvia ciència; és com un nen tossut, maleducat, que no escolta ni vol escoltar raons quan se li posa al pensament una idea.
La botiga de llibres vells. Ernest Martínez Ferrando
La botiga de llibres vells. Ernest Martínez Ferrando
Suscribirse a:
Entradas (Atom)