Parleu-li de lògica a l'amor! L'amor es un sentiment que no vol cap relació amb aquesta sàvia ciència; és com un nen tossut, maleducat, que no escolta ni vol escoltar raons quan se li posa al pensament una idea.
La botiga de llibres vells. Ernest Martínez Ferrando
martes, 23 de noviembre de 2010
lunes, 25 de octubre de 2010
domingo, 24 de octubre de 2010
Ya no habrá más fruta en la casa.
Se ha ido la dulzura, la alegría, la valentía y el coraje. Se ha ido ella. Y no puede ser cierto. No, porque ella era imbatible. Ella era la luz que nos guiaba y los pasos que seguíamos. Ella era única.
Te llevas de mí parte de mi alma, y te quedas para siempre en mi corazón, grabada con fuego.
Camino y hablo despacio, porque me pesa la pena. La pena de haberte visto marchar. Porque no sabes cuánto te he querido, y te he alabado, y te he adorado. Porque tú has sido lo más bonito, lo más dulce, la más fuerte. Un ángel.
Te quiero, te he querido y te querré, por siempre. Y tú lo sabrás. Porque tú ahora podrás mirar mi interior. Y en mi interior solo está el dolor de perderte. Porque te siento tanto...
Mi yaya...
Te llevas de mí parte de mi alma, y te quedas para siempre en mi corazón, grabada con fuego.
Camino y hablo despacio, porque me pesa la pena. La pena de haberte visto marchar. Porque no sabes cuánto te he querido, y te he alabado, y te he adorado. Porque tú has sido lo más bonito, lo más dulce, la más fuerte. Un ángel.
Te quiero, te he querido y te querré, por siempre. Y tú lo sabrás. Porque tú ahora podrás mirar mi interior. Y en mi interior solo está el dolor de perderte. Porque te siento tanto...
Mi yaya...
domingo, 3 de octubre de 2010
jueves, 30 de septiembre de 2010
Now or never.
Hoy se ha cruzado en mi camino un consejo, un aviso. Curiosamente en un curioso momento del día; tras unas palabras -sinceras- que han hecho que el cuerpo de quien las ha pronunciado se volviese más translúcido, dejándome así entrever la dirección de los latidos de su tímido corazón.
Una señal; un cartel no luminoso incitándome a reaccionar.
Me gusta pensar que el destino juega con nosotros. Que constantemente está incidiendo en nuestras vidas aconsejándonos sin hablar.
Entonces, ¿qué se supone que tengo que hacer? Todo encaja -o va encajando-. ¿Debo seguir esas huellas, sospechosas de ser, únicamente, paranoias mías? Quien no arriesga, no gana. Y yo, ya no tengo nada más que perder.
Me parece que he de intentarlo -de nuevo-. Pues llevo mucho tiempo esperando no sé lo qué, sin poder acallar del todo mis confusos sentimientos. Tal vez, quizás, quién sabe, sea esta una oportunidad para darme cuenta de que, realmente, no tiene porqué ser tan...
imposible.
Una señal; un cartel no luminoso incitándome a reaccionar.
Me gusta pensar que el destino juega con nosotros. Que constantemente está incidiendo en nuestras vidas aconsejándonos sin hablar.
Entonces, ¿qué se supone que tengo que hacer? Todo encaja -o va encajando-. ¿Debo seguir esas huellas, sospechosas de ser, únicamente, paranoias mías? Quien no arriesga, no gana. Y yo, ya no tengo nada más que perder.
Me parece que he de intentarlo -de nuevo-. Pues llevo mucho tiempo esperando no sé lo qué, sin poder acallar del todo mis confusos sentimientos. Tal vez, quizás, quién sabe, sea esta una oportunidad para darme cuenta de que, realmente, no tiene porqué ser tan...
imposible.
lunes, 13 de septiembre de 2010
1.
Es sabido que hoy la lunática ha conocido un nuevo destino que se convertirá en habitual durante un largo periodo de su vida.
sábado, 17 de julio de 2010
.
Nos queda el presente, que ya es suficiente, y no nos debe faltar. Nos queda la suerte, que si se balancea un poco, nos puede tocar...
Suscribirse a:
Entradas (Atom)